بررسی رابطه بین قابلیت یادگیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی (مورد مطالعه: کارکنان دانشگاه اصفهان)

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین قابلیت یادگیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی در دانشگاه اصفهان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان اداری معاونت‌های (اداری و مالی، فرهنگی و دانشجویی، پژوهشی، آموزشی) دانشگاه اصفهان به تعداد 344 نفر در سال 95-1394 بود. حجم نمونه پژوهش با استفاده از جدول کرجسی و مورگان (1970)، به تعداد 182 نفر تعیین گردید. روش نمونه‌گیری، تصادفی متناسب با حجم بود. ابزارهای جمع‌آوری اطلاعات شامل پرسشنامه قابلیت یادگیری سازمانی چیوا و همکاران (2007)؛ پرسشنامه بی‌تفاوتی سازمانی دانایی‌فرد و همکاران (1389)، بود. یافته‌های پژوهش نشان داد که قابلیت یادگیری سازمانی با بی‌تفاوتی سازمانی و ابعاد آن به جزء بعد بی‌تفاوتی نسبت به ارباب‌رجوع رابطه منفی و معناداری دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مؤلفه‌های قابلیت یادگیری سازمانی به جزء مؤلفه ریسک قادر به‌پیش‌بینی بی‌تفاوتی سازمانی کارکنان می‌باشند (05/0 ≥P). همچنین نتایج آزمون t و تحلیل واریانس نشان داد بین بی‌تفاوتی سازمانی بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی به جزء سن تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 ≤ )؛ و بین قابلیت یادگیری سازمانی بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی به جزء جنسیت تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 ≥P).